تاریخچه و خواص فیزیکی تیتانیم به عنوان بستر مناسب برای پوشش دهی پلاتین

اولین بار اکتشاف فلز تیتانیم در سال ۱۷۹۱ گزارش شد، استخراج این فلز به صورت مینرال‌های مختلف صورت میگیرد، دو ترکیبی که در استخراج سود آوری زیادی نسبت به بقیه حالت‌های این فلز دارد (TiO2, FeTiO3) می‌باشد. البته این فلز در طبیعت به صورت اکسید فلزی ترکیب با عناصر دیگر از قبیل O₃(Fe, Mg, Mn, Ti ) به نسبت‌های مختلف یافت می‌شود.

تیتانیم و آلیاژهای آنها از فلزات نسبتا جدید مهندسی به شمار می‌روند زیرا کاربرد آنها به عنوان فلز سازه‌ای از سال ۱۹۵۲ شروع شد. آلیاژهای تیتانیم جاذبه زیادی دارند و علت آن خواصی از قبیل نسبت بالای استحکام به وزن، خواص مقاومتی بالا در دماهای تا حدود C֯ ۵۵۰ و مقاومت عالی به خوردگی، خصوصا در محیط‌های اسیدی اکسید کننده، محیط‌های کلری و در اغلب محیط‌های طبیعی می‌باشد.

تیتانیم نسبتا فلز سبکی است با چگالی gr/cm³ 54/4 که بین چگالی آلومینیوم ( gr/cm³71/2) و آهن ( gr/cm³87/7 ) قرار می‌گیرد. نقطه ذوب تیتانیم C֯ ۱۶۶۸ است که از نقطه ذوب آهن (C֯ ۱۵۳۶) بیشتر است، و مدول کشسان آن lb/in² 10⁶×۸/۱۶ که بین مقادیر آهن و آلومینیوم قرار می‌گیرد.

استحکام کشسانی تیتانیم غیر آلیاژی با مقدار نیتروژن و اکسیژن آن و به مقدار کمی، با درصد کربن آن مشخص می‌شود. از آنجا که اکسیژن عنصر اصلی جهت کنترل استحکام تیتانیم می باشد، اثر استحکام بخشی عناصر بین نشین اکسیژن، نیتروژن و کربن بر حسب اکسیژن معادل نوشته میشود مانند:

%O معادل = %O + 2.0(%N) +0.67(%C)

هر ۱/۰ % اکسیژن معادل عناصر بین نشین در تیتانیم خالص، استحکام تیتانیم خالص را تقریبا ksi 5/17 افزایش می‌دهد. هرچند عناصر بین نشین، استحکام تیتانیم را افزایش می‌دهند ولی باعث می‌شوند چقرمگی، که با آزمایش ضربه (نمونه فاق دار) انجام می‌شود کاهش یابد. بنابر این برای موارد خواص که چقرمگی زیادی نیاز است، آلیاژ با درصد عناصر بین نشین خیلی کم تولید می شود.

امکان رسوب الکتریکی پلاتین در انواع الکترود‌ها از جمله تنگستن، تیتانیوم، رنیوم، زیرکونیوم، شیشه کربن (GC)، و فولاد ضد زنگ مورد بررسی قرار گرفته است؛ مشاهده شده است که تنگستن، تیتانیوم و شیشه کربن بسترهای مناسبی نسبت به بقیه الکترود‌ها هستند که از این میان تیتانیوم کاربرد صنعتی فراوانی دارد.