الکتروپولیش اولین بار توسط مدسن در سال 1925 انجام شد. هدف از الکتروپولیش، بالابردن کیفیت سطح آبکاری شده بود. سه سال بعد برنز و وارنر برای تمیز کردن سطح یک نمونه‌ی فولادی، از فرآیند الکتروپولیش استفاده کردند که در پایان فرآیند به سطحی تمیز و درخشان دست یافتند. توسعه و تکامل فرآیند الکتروپولیش  به ‌طور گسترده توسط ژاکوت در سال 1935 روی آلیاژ مس و فلزات دیگر صورت گرفت. هدف از آن تحقیق میزان براقی سطح الکتروپولیش در غلظت‌های مختلف الکترولیت بود. مورال و همکاران در سال 1997 آلیاژ A356 را در محلول الکترولیت اسید پرکلریک و اسید نیتریک  الکتروپولیش کردند، آن‌ها گزارش کردند که پوسته پسیو تشکیل شده بعد از فرآیند الکتروپولیش ضخامت بیشتری نسبت به حالت اولیه دارد.

بسیاری از پژوهش ها در ارتباط با الکتروپولیش فلزاتی مثل آهن، کبالت و آلیاژهای پایه نیکل در الکترولیت‌های شامل یکی از اسیدهای پرکلریک، اسید سولفوریک و اسید فسفریک صورت گرفته است. شیگو پیشنهاد کرد که محتوای 40 درصد به بالای اسید پرکلریک در مخلوط اسیدی برای صیقل الکتروشیمیایی تیتانیوم مناسب می باشد. در بعضی از پژوهش‫های گذشته غلظت‫های بالاتر (60-80 درصد حجمی) از اسید پرکلریک در مخلوط اسیدی برای صافی سطح و درخشندگی فولاد گزارش شده است. جین و همکاران در پژوهشی اثر پارامترهای مختلف الکتروپولیش را بر زبری سطح و سرعت الکتروپولیش ورق Nb بررسی کردند. آن ها گزارش کردند، الکتروپولیش خواص سطحی بسیار مطلوبی در سطح فلز ایجاد می کند و می‌تواند روش مناسبی برای رفع حفره و عیوب سطحی در ورقه های Nb باشد. ایزونو و همکاران در پژوهشی در ارتباط با تاثیر شکل کاتد در الکتروپولیش انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که شکل کاتد بر روی سرعت الکتروپولیش، یکنواختی و بهبود سطح موثر است. رفتار الکتروپولیش یک جزء فلزی می‫تواند به طور قابل توجهی با اضافه کردن مقدار کمی آب به الکترولیت تحت تاثیر قرار گیرد. آخرین یافته‌ها نشان می دهد حضور آب در محلول الکتروپولیش موجب ترکیب با کاتیون‫ها شده و به عنوان یک اکسیدان عمل می کند. اگر نفوذ مولکول های آب به آند عامل کنترل کننده سرعت باشد محدوده جریان الکتروپولیش باید با افزایش مقدار آب در محلول الکتروپولیش را افزایش یابد.